Anne işte, baba işte, çocuk kreşte

Yukarda dile getirdiğim, işin Müslümanların geleceğini doğrudan ilgilendiren öteki ve en önemli boyutu müslüman kadının modernite karşısında takındığı tavırla ilgiliydi. Müslüman kadın mutlaka sosyalleşmeli ve toplum içerisindeki sorumluluğunu üstlenmelidir; bu doğru. 

Bu doğruyu, ben de savundum ve savunmaya devam edeceğim. Fakat, Müslüman kadının sosyalleşmesi, kadınlığına, şahsiyetine, fıtratına, izzet ve hikmetine rağmen mi olmalıydı?

Mesela, Müslüman ailenin inşasında kadının oynadığı başat rolü, modernitenin gazına gelen Müslüman kadın nereye oturtuyordu? Analık, bir Müslüman kadın için ne ifade ediyordu? “Müslüman kadın çalışmalı mı?” abes sorusunu soran herkese, “Müslüman kadının aylak, işsiz-güçsüz, yan gelip yatan biri olduğunu söylemiyorsunuz her halde?” diye bir karşı soru sormak zorunda kalıyordum.

Şimdi düşünelim: İki yıl önceki hızda ‘memurlaşan’ kadın nesillerinin oluşturdukları ‘aile modeli’ni: Baba işte, anne işte, çocuk kreşte; işte size geleceği inşa edecek nesilleri yetiştirecek örnek aile modeli... Ve böyle marazi bir modelin mahsulü olan nesillerle gelecek inşasını nasıl düşleriz? Böyle bir modelin kahir ekseriyetini oluşturduğu bir inanç topluluğunun 15-20 yıl sonrasını düşünmek dahi iç karartıcı. Müslüman kadın memur olmamalı diyen yok; ne dediğim sanırım anlaşılıyor.

Ya, ‘memuriyet’ hatırına, -anasız-babasız büyüdüğü yetmiyormuş gibi- üstelik bir de kardeşsiz bırakılarak daha küçümencik yaşta ‘psikopat’ yapılan ‘tek’ ve ‘biricik’ yavrular? Mısır televizyonunda bir tiyatro seyretmiştim: Hiç ihtiyacı olmadığı halde, bir anne döğüş-kavga kocasını razı ederek temizlik işine çıkar; tabi ki çocuğunu kreşe vererek. O işten aldığını çocuğunun kreş parası olarak verir ve arta kalanının üzerini kocasından tamamlayarak eve de haftalık temizlik için bir kadın çağırır. Sadece komik değil, traji-komik.